به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، در این مطالعه آن ها دریافتند که مهار پروتئین های خاص در یک مسیر التهابی می تواند اثرات مضر این ماده را خنثی کند و تماس محیطی با این ماده می تواند توضیح دهد که چرا برخی از افراد نمی توانند بعد از آسیب و جراحی به راحتی ریکاوری کنند. بیش از 140 میلیون نفر در سراسر دنیا و چهار میلیون آمریکایی از آب های آلوده به آرسنیک استفاده می کنند. آرسنیک از نظر فراوانی بیست و یکمین فلز موجود پوسته زمین است و به طور طبیعی در خاک یافت می شود و هیچ گونه بو، رنگ و مزه ای ندارد. در حالی که مطالعات متعددی اثر آرسنیک و سایر آلودگی های محیطی را روی عملکرد سلول های بنیادی و تکوین جنینی و کودکی بررسی کرده اند اما اطلاعات اندکی در مورد چگونگی تاثیرگذاری این ماده روی آن ها وجود دارد. در این مطالعه محققین به ارزیابی اثر این ماده روی توانایی ریکاوری و ترمیم عضلانی پرداخته ند. آن ها موش ها را به مدت پنج هفته(معادل دو سال در انسان) با آب آلوده به آرسنیک تغذیه کردند. این آب ها سطح ارسنیک معادل ده برابر آب های استاندارد داشت. آن ها عضله موش تیمار شده با آرسنیک را زخمی کردند و نتایج حاصل از روند بهبود را با گروه کنترل مقایسه کردند. آن ها در موش هایی که در معرض آرسنیک قرار گرفته بودند، کاهش معناداری را در توانایی عضلات در بازسازی بعد از آسیب و عملکرد عضلانی بعد از آن مشاهده کردند. آن ها ماتریکس خارج سلولی بافت عضلانی را بعد از سلول زدایی کردن آن مورد ارزیابی قرار دادند و دریافتند که این بافت بازآرایی غیر طبیعی داشته است که تولید ساختارهای ناقص کرده است. آن ها سلول های بنیادی عضلانی انسانی را روی این ماتریکس خارج سلولی در تماس با آرسنیک قرار گرفته کشت دادند و دریافتند که این ماتریکس پاتوژنیک توانایی سلول های بنیادی در برای ایجاد فیبرهای عضلانی جدید را مختل می کند. آن ها دریافتند که آرسنیک موجب سیگنال های بیوشیمیایی تقویت شده ای از کمپلکس پروتئینی به نام NFκB می کند که در بازآرایی ماتریکس و ترمیم بافتی دخیل است. جالب تر این که بلوک کردن فعال سازی NFκB، موجب احیای ریکاوری عضلاتی می شود که در معرض آرسنیک قرار گرفته بودند. گام بعدی در این مطالعه بررسی این مطلب است که آیا ما می توانیم اثرات آرسنیک را روی افرادی که به طور مزمن در تماس با آن بوده اند معکوس کنیم یا خیر.

پایان مطلب/